Τα όμορφα.. πτυχία, όμορφα καίγονται! ~ Χάρις ~

Ωραίες εποχές... Δρόμοι ανοιχτοί... Απλές διαδικασίες... Από μικρή ηλικία, σου έδιναν μια "γραμμή πλεύσης" που θα σε οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σχεδόν, σε μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή, μια οικονομικη εξασφάλιση, ή έστω μια άνετη καθημερινότητα! 
Κι εσύ το μόνο που είχες να κάνεις ήταν κάπου μετά τα 15 να διαλέξεις το "νησί" που θ' αράξεις, τον τομέα που σ' ενδιαφέρει ν' ασχοληθείς, να διαβάσεις, και να προχωρήσεις σ' αυτόν! (Κι όμως υπήρξαν αυτές οι εποχές που μπορούσες να βγάλεις τα προς το ζην με κάτι που σ' ενδιέφερε!) Εκείνες οι ωραίες εποχές που ένα πτυχίο άνοιγε πόρτες...

Βέβαια υπήρχαμε κ εμείς, τα παιδιά που δεν τα "παίρναμε" τα γράμματα, αλλά ακόμα κι εμείς ξέραμε ότι όσο έχουμε όρεξη για δουλειά, χαμένοι δε θα πάμε! Και βγήκαμε αισιόδοξοι κ με θέληση στην αγορά εργασίας. Και δε χαθήκαμε. Δουλέψαμε...

Και μετά ανατράπηκαν όλα.. Αργά αργά. Σχεδόν δεν καταλάβαμε πότε περάσαμε στην εποχή που τα πιστοποιητικά γνώσεων και σκληρής δουλειάς ενός νέου παιδιού δεν αποτελούν πλέον εφόδιο αλλά άχρηστες κόλλες Α4 κρεμασμένες σ' έναν τοίχο.. 

Κι εγώ, εντάξει. Τα πέρασα τα 30, βρήκα κι ένα σπίτι έτοιμο απ' τους γονείς, κι έχω κ έναν άνθρωπο να παλεύει μαζί μου να συντηρηθούμε. (Για την ψυχολογία του άνεργου, άλλη συζήτηση...) Αλλά λυπάμαι πραγματικά για το 20 χρόνων παιδί που θέλει να δουλέψει για να ζήσει με αξιοπρέπεια ρε αδερφέ, και δεν το έχει αυτό το δικαίωμα!!! 

Άχρηστα χαρτιά, άχρηστο σύστημα, άτυχη γενιά... Λυπάμαι...