Can't have me, but I'm yours... ~ Χάρις ~

Αν με ρωτήσεις, όχι θα σου πω... Δεν το έκανα εγώ... Και θα σου ρίξω και το πιο αθώο βλέμμα, σχεδόν αδικημένου, που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου! Για να νιώσεις και τύψεις που ρώτησες δηλαδή... 

Αλλά σε μια κρίση ειλικρίνειας, από εκείνες τις σπάνιες, που σκοπό έχουν μόνο την απόλαυση της γεμάτης έκπληξη έκφρασης του προσώπου σου, μπορώ να σου παραδεχτώ πολλά! Μόνο επειδή αγαπώ να σε ξαφνιάζω. Να σε σοκάρω μάλλον... Να με κοιτάς και να σκέφτεσαι "εγώ εσένα δε σε ξέρω καθόλου τελικά"..? Όχι, να μη με ξέρεις εσύ, όχι, να μη με ξέρει κανένας...

Δε θα σε κάνω να νιώσεις ασφάλεια, δεν έχω διαθέσιμες σελίδες να ξεφυλλίζεις, δε θα βρεις τίποτα οικείο σε μένα. Δε με προβλέπεις, κι ας θα μπορούσες, δε με λες λιμάνι, κι ας είμαι, δε γίνομαι προβλέψιμη, κι ας θέλω. Δε μιλάω πολύ, για να σε μάθω, δε δίνομαι απεριόριστα, για να λαχταράς, δε χαρίζω αδυναμίες μου, για να μην ξέρεις...

Μη ξεγελιέσαι, σε λατρεύω... Δε σ' αρέσει τώρα, αλλά αργότερα, με τα χρόνια, θα δεις... Τότε που ακόμα κι αν δε μ' έχεις, θα είμαι η θύμηση που θα ξυπνήσει με βία το σφυγμό σου πολλές πολλές βραδιές. Το αγκάθι στο σώμα σου. Αυτό θέλω. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Έτσι καταφέρνω κ νικάω εκείνο που με τρομάζει περισσότερο... Αυτό που μπορεί να με σκοτώσει... Τη συνήθεια στο βλέμμα σου...