"..Κι από σπουργίτι θα γινόμουν αετός." ~ Χάρις ~

Δε με νοιάζει... Έχω τα δρακουλίνια μου να πνίγω τα αδιέξοδα... Και μερέντα. Από τις ομορφιές που δε θέλεις να σε δει άντρας να κάνεις. Αλλά μια κολλητή καλό είναι να έχεις μπροστά, να καταλάβει το μέγεθος του θέματός σου από την ποσότητα του junk food που καταναλώνεις. 

Τύψεις πολλές... Και άγχος... Κάτι να κάνω. Τίποτα δεν έχω κάνει. Προ ημερών βίωσα και την πρώτη μου κρίση πανικού! Εννοείται χωρίς λογική αιτία. Και τραγική φιγούρα στη ζωή μου, η μητέρα μου, που ακόμα περιμένει πως θα την κάνω περήφανη! Πρόσφατα μάλιστα μου είπε "εγώ την κόρη μου δεν την έκανα για να δυστυχεί, αλλά για να γ....ει κ να δέρνει!!! (πόσο μπροστα, πόσο Θεά!!!) 

Κι εγώ αδύναμη ακόμα και να βγω από το σπίτι. Χάνω τις μέρες πλέον, την ώρα από καιρό. Τίποτα συγκλονιστικά όμορφο. Τίποτα τουλάχιστον που να μου τραβάει το ενδιαφέρον για περισσότερες από λίγες ώρες. Από τις στιγμές που χρειάζεσαι κάποιον να σε πάρει απ' το χέρι και κάπου να σε πάει! "Λες και ο κόσμος δεν έχει ζωή, έννοια σ' είχε", σκέφτομαι. Κι όσο δε μ' έχει έννοια, τόσο δεν τον χρειάζομαι. Όχι από αντίδραση, όχι γιατί δε θέλω να ζητάω βοήθεια... Απλά γιατί με βολεύει να είμαι "αόρατη". Δε χρειάζεται να εξηγώ γιατί αδυνατώ να ζήσω στα φυσιολογικά τους πλαίσια, οϋτε τι σχέδια έχω για το μέλλον μου. Γιατί δεν έχω. Έφτασε η στιγμή που δε λαχταρώ.