Stairs wanted, heaven awaits! ~ Χάρις ~

Πεταλούδες! Τόσες δε θυμάμαι ποτέ πριν! Και ζουν ανάμεσά μας! Και αν είμαστε τυχεροί, και μέσα μας... Αγγλικό ρητό, γι' αυτό τόσο "ξενέρωτα" περιγράφει τέτοιο βάσανο!

Και πώς το λένε να δεις... Ναι μωρέ, αυτό που φεύγουν αναστεναγμοί και χαμόγελα και ενίοτε μικροί παραλογισμοί που απαιτούν (ή παρακαλούν για..) λίγη επιβεβαίωση? Αυτό που κάθεσαι λίγο παραπάνω μπροστά στον καθρέφτη γιατί ξαφνικά έχει φωνή και σου λέει ότι εσύ είσαι η πιο όμορφη απ' όλες? Αυτό τελοσπάντων που όσο και να απεχθάνεσαι την κτητικότητα, έχεις ανάγκη να μπορείς να πεις ή ν' ακούσεις "μου ανήκεις γαμώτο", και ας μην, και ας τίποτα, ποτέ, με τίποτα? Αυτό.

Και με πιάνω once again να κάνω κουβέντα μ' εμένα (ανησυχήσω γιατρέ μου...) Έλα τώρα και χειρίσου το να σε δω! Αντράκι σε θέλω! Το δεδομένο ένα... Οι πεταλούδες δεν έρχονται με οδηγίες χειρισμού, σε γεμίζουν ως πάνω, κ πριν το καταλάβεις σε πετάνε στα βαθιά και σου λένε "κολύμπα"! Πες το ντε! Παραδέξου πως οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές θεραπεύονται με έναν κ μόνο τρόπο! Πες πως θέλεις το απόλυτο κ αυτό θα το 'χεις μόνο όταν τον τραβήξεις απ' τον γιακά πάνω σου κ ξεκολλήσετε 3 μερόνυχτα μετά! (Just did I guess...)

Natalie Imbruglia & Portishead - Leave me Alone

Βασιλης Παπακωνσταντινου- Έχω ανάγκη

Φίλε - Τάνια Τσανακλίδου

In a manner of speaking - Nouvelle Vague

"No promises attatched.." ~ Μυρτώ

Μόλις χθες το συνειδητοποίησα.. Αυτό το χαμόγελο  που μόνο εσύ.. τόσο απλά μου φοράς στα χείλη.  Τυχαία.. σε μια ανάλαφρη τηλεφωνική κουβεντούλα που είχαμε.. Αυτό το "ανάλαφρη".. μη σου ακούγεται ..λίγο ή φθηνό. Όχι.. Σε καμιά περίπτωση. Παλέψαμε πολύ να το καταφέρουμε.. ματώσαμε. Θυμάσαι; 

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω, πόσο όμορφα άρχισα να περνάω μαζί σου.. όταν έπαψα να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο, όταν έπαψα να ζητώ, να εξηγώ.. να έχω απαιτήσεις από σένα αγάπη μου..

Τώρα.. τα λόγια είναι απλά δεν κρύβουν μισόλογα, κι εγώ δεν ψάχνω για σκιές.. 

Πόσο λατρεύω τον ήχο του γέλιου σου.. αυτό το γέλιο..

Διαπίστωσα πως τελικά είσαι ευτυχισμένος, είτε με κάποιον που σε αγαπά περισσότερο απ' ότι εσύ εκείνον, είτε με κάποιον από τον οποίο δεν έχεις απαιτήσεις. Το ενδιάμεσο απλά δεν το συνιστώ. 

Είναι που ξέρουμε πια καλά ο ένας τον άλλον.. είναι που χρόνια μετά, αυτό το "χώρια" σημαίνει πιο πολλά από το μαζί. Την ξέρουμε και οι δυο καλά.. αυτή τη μελωδία που μαγικά οδηγεί τα βήματά μας σ' ένα κοινό σημείο επαφής.. σε ένα γόρδιο δεσμό.. χωρίς απαιτήσεις και ταμπέλες..

Αυτή είναι και η πιο μεγάλη εγγύηση, για ένα -όχι όσο άλλα- ουτοπικό "πάντα" που γυρεύουμε όλοι κατά βάθος. Ένα πάντα που χωρίζεται από στιγμές μικρές μέσα στο χρόνο, μα τόσο έντονες.. ικανές να καλύπτουν ό,τι κονταροχτυπά αβυσσαλέα η καθημερινότητα. Κι εσύ, ακόμη αυτή τη μορφή της σχέσης μας δεν την απαίτησες, ήταν η εις άτοπων, πιο συνειδητή από τις επιλογές μας. Κάθε σταγόνα λοιπόν βροχής που πέφτει απόψε είναι ένα μεγαλύτερο "εσύ" που ριζώνει ακόμη πιο βαθιά μέσα μου.. Γιατί είσαι φίλος, εραστής, αγαπημένος, γιατί είσαι εσύ.. εσύ που μου έμαθες ότι εμείς οι δυο δε χρειάζεται να απομυθοποιήσουμε ο ένας τον άλλο..

Αυτά που κοροΐδεύαμε μωρέ..? ~ Χάρις ~

Τελικά ταμπέλα στον χαρακτήρα δε μπορείς να βάλεις! Σε καμία στιγμή της ζωής σου δε μπορείς να πεις με σιγουριά "εγώ είμαι ζηλιάρα ή δυνατή ή ετοιμόλογη" ή κάτι τελοσπάντων που να είναι ικανό να σε χαρακτηρίζει και να σε ακολουθεί μια ζωή! Γιατί ξημερώνει η μέρα που αναιρείς ξανά και ξανά.. Και αυτό πάει στο καλό, να αναιρείς. Αλλά εκτίθεσαι κιόλας! "Άλλα έλεγες..." σου λέει ο άλλος... Τι να σου πω κι εσένα, έχεις τα δίκια σου...

Κάθισα και το σκέφτηκα... Και πήγα πίσω, όχι αστεία! Λέω θα εξηγούνται όλα από κάποιο παιδικό βίωμα. Αλλά τα παράτησα γρήγορα.. Εδώ δε θυμάμαι τι έφαγα χθες.. Και το πήγα αλλιώς. Ένα - ένα. Ποιά νόμιζα πως ήμουν και τί μου βγήκα! 

Εγώ ζηλιάρα? Ποτέ! Τώρα..? Στο δεξί μου ώμο μόνιμα το πράσινο καθαρματάκι...

Εγώ αδύναμη? Κι αν έχω περάσει, κι εκεί, πάντα βράχος! Τώρα? Μια αγκαλιά μωρέ!!!

Γιατί, ετοιμόλογη? Κάποτε... Γιατί τώρα για να το καταφέρω θέλω κάτι από 8% αλκοόλ κ πάνω και πάλι ζορίζομαι...

Εγώ ανυπόμονη? Εεεεμμμ... ναι, πάντα... :-p

Συμπέρασμα: Πιστεύω πως χαρακτήρα δε μου διαμόρφωσε τελικά ούτε το αγοράκι που μου έπαιρνε το τοστ στο δημοτικό, (σε θυμάμαι ακόμα Θέμη..!), ούτε παλιοί δαίμονες ή αγγέλοι ούτε τίποτα του παρελθόντος, γιατί συνεχώς αλλάζω πιστεύω κ συμπεριφορές! Ναι, το έβαλαν το χεράκι τους κι αυτά (Θέμη...) αλλά τελικά τη διαφορά την κάνει το άτομο με το οποίο έχεις να κάνεις κάθε φορά! Το τι σου βγάζει! (Γύρευε τι παιδικά βιώματα έχει κι αυτός κ τα φορτώνεσαι...)

Θα μου πείς, πλαστελίνη είσαι. Οκ, το δέχομαι, γιατι τουλάχιστον έτσι δε σταματάω να με εκπλήσσω ποτέ!!! Και έτσι με λατρεύω!!!

*Εντάξει, δε ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά το πώς με βολεύει τώρα που το γράφω δε λέγεται! Πάντα ο άλλος φταίει... Να και ευθυνόφοβη λοιπόν...

Lana Del Rey - Blue Jeans