Αυτά που κοροΐδεύαμε μωρέ..? ~ Χάρις ~

Τελικά ταμπέλα στον χαρακτήρα δε μπορείς να βάλεις! Σε καμία στιγμή της ζωής σου δε μπορείς να πεις με σιγουριά "εγώ είμαι ζηλιάρα ή δυνατή ή ετοιμόλογη" ή κάτι τελοσπάντων που να είναι ικανό να σε χαρακτηρίζει και να σε ακολουθεί μια ζωή! Γιατί ξημερώνει η μέρα που αναιρείς ξανά και ξανά.. Και αυτό πάει στο καλό, να αναιρείς. Αλλά εκτίθεσαι κιόλας! "Άλλα έλεγες..." σου λέει ο άλλος... Τι να σου πω κι εσένα, έχεις τα δίκια σου...

Κάθισα και το σκέφτηκα... Και πήγα πίσω, όχι αστεία! Λέω θα εξηγούνται όλα από κάποιο παιδικό βίωμα. Αλλά τα παράτησα γρήγορα.. Εδώ δε θυμάμαι τι έφαγα χθες.. Και το πήγα αλλιώς. Ένα - ένα. Ποιά νόμιζα πως ήμουν και τί μου βγήκα! 

Εγώ ζηλιάρα? Ποτέ! Τώρα..? Στο δεξί μου ώμο μόνιμα το πράσινο καθαρματάκι...

Εγώ αδύναμη? Κι αν έχω περάσει, κι εκεί, πάντα βράχος! Τώρα? Μια αγκαλιά μωρέ!!!

Γιατί, ετοιμόλογη? Κάποτε... Γιατί τώρα για να το καταφέρω θέλω κάτι από 8% αλκοόλ κ πάνω και πάλι ζορίζομαι...

Εγώ ανυπόμονη? Εεεεμμμ... ναι, πάντα... :-p

Συμπέρασμα: Πιστεύω πως χαρακτήρα δε μου διαμόρφωσε τελικά ούτε το αγοράκι που μου έπαιρνε το τοστ στο δημοτικό, (σε θυμάμαι ακόμα Θέμη..!), ούτε παλιοί δαίμονες ή αγγέλοι ούτε τίποτα του παρελθόντος, γιατί συνεχώς αλλάζω πιστεύω κ συμπεριφορές! Ναι, το έβαλαν το χεράκι τους κι αυτά (Θέμη...) αλλά τελικά τη διαφορά την κάνει το άτομο με το οποίο έχεις να κάνεις κάθε φορά! Το τι σου βγάζει! (Γύρευε τι παιδικά βιώματα έχει κι αυτός κ τα φορτώνεσαι...)

Θα μου πείς, πλαστελίνη είσαι. Οκ, το δέχομαι, γιατι τουλάχιστον έτσι δε σταματάω να με εκπλήσσω ποτέ!!! Και έτσι με λατρεύω!!!

*Εντάξει, δε ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω όλα αυτά, αλλά το πώς με βολεύει τώρα που το γράφω δε λέγεται! Πάντα ο άλλος φταίει... Να και ευθυνόφοβη λοιπόν...