"No promises attatched.." ~ Μυρτώ

Μόλις χθες το συνειδητοποίησα.. Αυτό το χαμόγελο  που μόνο εσύ.. τόσο απλά μου φοράς στα χείλη.  Τυχαία.. σε μια ανάλαφρη τηλεφωνική κουβεντούλα που είχαμε.. Αυτό το "ανάλαφρη".. μη σου ακούγεται ..λίγο ή φθηνό. Όχι.. Σε καμιά περίπτωση. Παλέψαμε πολύ να το καταφέρουμε.. ματώσαμε. Θυμάσαι; 

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω, πόσο όμορφα άρχισα να περνάω μαζί σου.. όταν έπαψα να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο, όταν έπαψα να ζητώ, να εξηγώ.. να έχω απαιτήσεις από σένα αγάπη μου..

Τώρα.. τα λόγια είναι απλά δεν κρύβουν μισόλογα, κι εγώ δεν ψάχνω για σκιές.. 

Πόσο λατρεύω τον ήχο του γέλιου σου.. αυτό το γέλιο..

Διαπίστωσα πως τελικά είσαι ευτυχισμένος, είτε με κάποιον που σε αγαπά περισσότερο απ' ότι εσύ εκείνον, είτε με κάποιον από τον οποίο δεν έχεις απαιτήσεις. Το ενδιάμεσο απλά δεν το συνιστώ. 

Είναι που ξέρουμε πια καλά ο ένας τον άλλον.. είναι που χρόνια μετά, αυτό το "χώρια" σημαίνει πιο πολλά από το μαζί. Την ξέρουμε και οι δυο καλά.. αυτή τη μελωδία που μαγικά οδηγεί τα βήματά μας σ' ένα κοινό σημείο επαφής.. σε ένα γόρδιο δεσμό.. χωρίς απαιτήσεις και ταμπέλες..

Αυτή είναι και η πιο μεγάλη εγγύηση, για ένα -όχι όσο άλλα- ουτοπικό "πάντα" που γυρεύουμε όλοι κατά βάθος. Ένα πάντα που χωρίζεται από στιγμές μικρές μέσα στο χρόνο, μα τόσο έντονες.. ικανές να καλύπτουν ό,τι κονταροχτυπά αβυσσαλέα η καθημερινότητα. Κι εσύ, ακόμη αυτή τη μορφή της σχέσης μας δεν την απαίτησες, ήταν η εις άτοπων, πιο συνειδητή από τις επιλογές μας. Κάθε σταγόνα λοιπόν βροχής που πέφτει απόψε είναι ένα μεγαλύτερο "εσύ" που ριζώνει ακόμη πιο βαθιά μέσα μου.. Γιατί είσαι φίλος, εραστής, αγαπημένος, γιατί είσαι εσύ.. εσύ που μου έμαθες ότι εμείς οι δυο δε χρειάζεται να απομυθοποιήσουμε ο ένας τον άλλο..