Ετικέτες

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Τα όμορφα.. πτυχία, όμορφα καίγονται! ~ Χάρις ~

Ωραίες εποχές... Δρόμοι ανοιχτοί... Απλές διαδικασίες... Από μικρή ηλικία, σου έδιναν μια "γραμμή πλεύσης" που θα σε οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σχεδόν, σε μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή, μια οικονομικη εξασφάλιση, ή έστω μια άνετη καθημερινότητα! 
Κι εσύ το μόνο που είχες να κάνεις ήταν κάπου μετά τα 15 να διαλέξεις το "νησί" που θ' αράξεις, τον τομέα που σ' ενδιαφέρει ν' ασχοληθείς, να διαβάσεις, και να προχωρήσεις σ' αυτόν! (Κι όμως υπήρξαν αυτές οι εποχές που μπορούσες να βγάλεις τα προς το ζην με κάτι που σ' ενδιέφερε!) Εκείνες οι ωραίες εποχές που ένα πτυχίο άνοιγε πόρτες...

Βέβαια υπήρχαμε κ εμείς, τα παιδιά που δεν τα "παίρναμε" τα γράμματα, αλλά ακόμα κι εμείς ξέραμε ότι όσο έχουμε όρεξη για δουλειά, χαμένοι δε θα πάμε! Και βγήκαμε αισιόδοξοι κ με θέληση στην αγορά εργασίας. Και δε χαθήκαμε. Δουλέψαμε...


Και μετά ανατράπηκαν όλα.. Αργά αργά. Σχεδόν δεν καταλάβαμε πότε περάσαμε στην εποχή που τα πιστοποιητικά γνώσεων και σκληρής δουλειάς ενός νέου παιδιού δεν αποτελούν πλέον εφόδιο αλλά άχρηστες κόλλες Α4 κρεμασμένες σ' έναν τοίχο.. 

Κι εγώ, εντάξει. Τα πέρασα τα 30, βρήκα κι ένα σπίτι έτοιμο απ' τους γονείς, κι έχω κ έναν άνθρωπο να παλεύει μαζί μου να συντηρηθούμε. (Για την ψυχολογία του άνεργου, άλλη συζήτηση...) Αλλά λυπάμαι πραγματικά για το 20 χρόνων παιδί που θέλει να δουλέψει για να ζήσει με αξιοπρέπεια ρε αδερφέ, και δεν το έχει αυτό το δικαίωμα!!! 

Άχρηστα χαρτιά, άχρηστο σύστημα, άτυχη γενιά... Λυπάμαι...


Μάρω Βαμβουνάκη

"Ό,τι γνήσιο αξιωθήκαμε να μας "αγγίξει" με τη χάρη του.. και γνήσια μας συγκίνησε κάποτε.. θα μας συγκινεί πάντα.."

Bebe - Siempre Me Quedara

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Κική Δημουλά


Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Κική Δημουλά


"Μὴ φοβᾶσαι.
Πάρε μαζὶ σου ἂν θὲς γιὰ σιγουριὰ
καὶ τὴν ἀπαίτηση νὰ μὴ σ᾿ ἀγγίξω διόλου
ἀνανέωσε καὶ τὴ ληγμένη ἄδεια
νὰ σὲ κοιτῶ.."

"Είναι αυτές οι νύχτες.." ~Μυρτώ

Πάντα θαύμαζα αυτό το "κουμπάκι" του ύπνου που έχουν ορισμένοι.. Κατεβάζουν ρολά.. κλειδώνουν σκέψεις.. και.. είναι ώρα για ύπνο. Όταν έτσι εκ περιτροπής είναι όλα καλά.. θέλω να τα απολαύσω.. όταν πάλι δεν είναι, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι μέχρι να βρω λύσεις.. που ίσως δεν έρχονται ποτέ. Τίποτε άλλωστε δεν εξαρτάται μόνο από μένα κι από τον καθένα που βασανίζεται να βρει διέξοδο σε ό,τι τον απασχολεί. Είμαστε όλοι άρρηκτα συναισθηματικά εξαρτώμενοι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνδεόμαστε προσωπικά. Είναι πάλι άλλες βραδιές.. που τις αγαπώ ιδιαίτερα για την ησυχία τους.. για ένα ποτήρι κρασί.. γλυκιές μελωδίες κι ένα καλό βιβλίο συντροφιά.. Πόσο θα ήθελα να κοιμάμαι και ξαπλώνοντας να μη με απασχολεί το παραμικρό.. κάπου διάβαζα πως ευτυχισμένος είναι εκείνος που όταν βραδιάζει δεν του λείπει τίποτα. Ευτυχισμένος!.. Άλλη κουβέντα αυτή, θα την ανοίξουμε κάποια στιγμή. 
Το έχω πάρει απόφαση.. δε θα τα πάω ποτέ καλά μαζί του.. Είναι που δεν έχω και τον έλεγχο στα όνειρά μου. 

Τι είναι ευτυχία..


Έλλη Λαμπέτη





"Μη λες κουράστηκα.. Όποιος πει απόκαμα.. δεν αγαπάει"

Silver alert!!! (Part 1) ~ Χάρις ~

Silver alert!!! Χάθηκε η μαγεία!!! Σε τι παράλληλο σύμπαν ζω τελικά?? Και μετά σου λέει με το γάμο τίποτα δεν αλλάζει... Καλά, ότι τίποτα από αυτά δε σου χτυπάει καμπανάκι... 

Τινάζεις προκλητικά τα μαλλιά σου και τον κοιτάς με νόημα...

Προ γάμου: Σε βλέπει σε slow motion, λες και το κάνει η Pamela στο Baywatch...
Μετά γάμου: "Σιγά, γεμίζεις τρίχες το πάτωμα!!!" 
Πρώτη σκέψη: Τι είμαι μωρέ, διασταύρωση Γκριφόν με Κανίς και σου γέμισα τρίχες τον καναπέ..???



Πλησιάζεις προς το κρεβάτι και σκοντάφτεις στο έπιπλο του καθρέφτη...

Προ γάμου: "Χτύπησες φως μου? Έλα να το φιλήσω να περάσει!!!"
Μετά γάμου: "Ίσιωμα! Κανόνισε να έκανες γρατζουνιά στο έπιπλο!"
Πρώτη σκέψη: Και τώρα θα σου κάτσω, να είσαι σίγουρος!!!


Κάνεις αυστηρές αφέλειες για πιο μοιραίο look...

Προ γάμου: "Ίδια η Monica Bellucci στο Malena είσαι κοριτσάρα μου!!!"
Μετά γάμου: "Τι μου θύμισες τώρα... Υπάρχουν άραγε ακόμα τα Playmobil??"
Πρώτη σκέψη: #@$%*^*($##@)(*&%^$%$#



Βάζεις κόκκινο της φωτιάς κραγιόν για νυχτερινή έξοδο...

Προ γάμου: "Θέλω αποτυπώματα απ' το κραγιόν σου... παντού...!!!"
Μετά γάμου: "Παντζάρια έφαγες?? Έχει άλλα στο ψυγείο??"
Πρώτη σκέψη: Δε θέλεις για κανένα λόγο να έχεις τα τυχερά σου σήμερα, έτσι?????


Μαγειρεύεις πρώτη φορά μουσακά...

Προ γάμου: "Πρώτη φορά αλήθεια?? Λες και το φτιάχνεις χρόνια!!!"
Μετά γάμου: "Η μητέρα μου την κάνει πιο αφράτη τη μπεσαμέλ και βάζει και τυράκι!!!"
Πρώτη σκέψη: Και τι σε σταματάει ήλιε μου? Η βενζίνη που θα κάψεις να πας στη μαμά σου? Γιατί εγώ σίγουρα όχι!!!



 

"Σ' αγαπώ πάντα.." ~Μυρτώ

Μικρότερη, είχα ιδιαίτερη ανάγκη να ακούω τη λέξη "πάντα".. ένιωθα τόσο ασφαλής ακούγοντας την.. τόσο ήρεμη.. τόσο γεμάτη.
Ίσως επειδή ακόμη πίστευα στα παραμύθια..
Τώρα πια τη μισώ.. αν όχι τη μισώ, το λιγότερο με τρομάζει όταν την ακούω.. αντικρίζω ανωριμότητα, ανευθυνότητα.. παραμύθι.. και τα παραμύθια είναι για τα μικρά παιδιά.. για ανθρώπους που εθελοτυφλούν.. εγώ θέλω να ξέρω που βαδίζω.. Ίσως ζω πιο πεζά από ορισμένους.. ίσως δεν αφήνομαι, δεν απολαμβάνω.. αλλά το προτιμώ.. από το να χάνω χρόνο για να μαζέψω τα κομμάτια μου αργότερα.. από την ανώμαλη προσγείωση..
Δε φταίει εκείνος που στο λέει.. δε φταις εσύ που το είπες κάποτε.. φταίει ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή.. αλλάζει ο τρόπος που αγαπάμε.. αλλάζει ο τρόπος που κοιτάζουμε κάποιον.. υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες, τους οποίους ευτυχώς ή δυστυχώς να προβλέψουμε δεν μπορούμε.. 
Αλλάζουμε εμείς, τα δεδομένα, τα κριτήριά μας.. αλλάζουν ραγδαία όλα γύρω μας και μας επηρεάζουν.. γεγονός που συνειδητοποιούμε πολύ αργότερα βέβαια.
Δεν αποκλείω την αγάπη. Αποκλείω το "πάντα".. Αυτό το πάντα - μια επιταγή για το μέλλον, μια υπόσχεση - που περιλαμβάνει ίδια ένταση, ίδιον τρόπο, ίδια..ίδια.. ίδια.. όλα ίδια.. όλα ίδια, ενώ όλα θα είναι διαφορετικά..στην πραγματικότητα.
Την επόμενη φορά πες ..εσύ τουλάχιστον "Θέλω να σ' αγαπώ πάντα.." Τίμιο το βρίσκω.
Πρώην ονειροπόλα.. νυν ορθολογίστρια.

Daniel Merriweather - Impossible

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Ό,τι αργεί απάντηση να στείλει..! ~ Χάρις ~

Ό,τι αργεί απάντηση να στείλει... Ή όποιος... Παράφορα βασανιστικό όμως... 

Φάση 1η: (και πιο βασανιστική..) 
Τα refresh στη σελιδα δίνουν και παίρνουν μήπως έστειλε mail κ δε το διαβάσεις στα πρωτα 2,5 δεύτερα!!! Το τσεκάρισμα στο κινητό σου πάλι μήπως έσβησε από μπαταρία, ενώ το φορτίζεις τις τελευταίες 16 ώρες?? Κι αυτό εκεί, κατηγορηματικό. "No new messages." (Δε σε πετάω στον τοίχο, αργεί η επιδότηση...)



Φάση 2η: (του γκαντέμη..)
Το παίζεις αδιάφορη! Και καλά σηκώνεσαι να πλύνεις τη μπλούζα που θα φορέσεις το βράδυ, και παραμυθιάζεσαι στυλ "έχουμε και δουλειες, δε θα σε περιμένω όλη μέρα..." Και την ώρα που έχεις τα χέρια στο μαλακτικό και τη σαπουνάδα βρίσκει η Cosmote να ενημερώσει για το καινουργιο ringtone!! Μου κάνει πλάκα ο Θεός ένα πράγμα... 

Φάση 3η: (και πιο σύντομη..) Αφού έχεις περάσει 32 σενάρια από το μυαλό σου για τον λόγο που δε στέλνει απάντηση, λες "φταίω να πατήσω το κόκκινο και να το βρεις κλειστό το κινητό μου όταν σε φωτίσει και στείλεις?" Και το κλείνεις. Και με το που γίνει μαύρη η οθόνη, έχεις ήδη μετανιώσει που κάνεις "γκομενιές" και το ανοίγεις με συνοπτικές διαδικασίες...

Το συμπέρασμα ένα... Όταν κάποιος περιμένει από σένα κύριος, σεβάσου κ στείλε ένα κάτι! Γιατί, αποδεδειγμένο, γυρίζει ο τροχός εχε υπ' όψιν...





Κατερίνα Μακαβού - Άλλη μια ώρα (Official Music Video)

"Συνήθειά μου.. εσύ" ~Μυρτώ

Πάντα απολάμβανα τη μοναξιά μου.. την επέλεγα.. την άντεχα. Ήταν δείγμα αυτάρκειας.. το πιστεύω. Εάν είσαι καλά με τον εαυτό σου, η μοναξιά είναι καλή σου φίλη ανά διαστήματα. 
Χθες βράδυ.. χαλαρώναμε με ένα ποτήρι κρασί.. μου είπε πως είναι κουρασμένος και πάει για ύπνο. Εγώ δε νύσταζα.. έχω χαλάσει τη σχέση μου με τον ύπνο τελευταία. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσο έχουμε απομακρυνθεί. Κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι, αλλά δεν το "μοιραζόμαστε" πια. "Πόσο αδύναμη έγινες" λέω στον εαυτό μου.. έγινες από τότε που αποφάσισες να μείνεις μαζί του. Πόσο εξαρτώμενη..

Τον αγαπώ.. όμως ο λόγος που μένω είναι η συνήθεια..
Η συνήθεια που με ξεπερνά.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

"Ταξίδι στο χρόνο" ~ Μυρτώ



ΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ:
.. Στο πατρικό μου.. μυρωδιά από καφέ βανίλια, κέικ, ζεστασιά, αγκαλιά της μαμάς μου, παιχνίδια με τον μπαμπά μου, συζητήσεις.. τόσες συζητήσεις.. το πιάνο με τις παρτιτούρες, γλυκιές μελωδίες, πληρότητα.. ευτυχία..ασφάλεια.. ένα αδιαίρετο, αιώνιο, αδιάσπαστο μαζί.. κι αφού είμαι ακόμη στη μικρή μου πόλη..την πόλη που μεγάλωσα.. 
 
 



ΣΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: 
..οι αγαπημένοι μου, οι δικοί μου άνθρωποι, τόσο λίγοι.. μα τόσο δικοί μου.. η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου.. το δεύτερο εγώ.. 
 
ΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ:
..στα σχολικά μου χρόνια, δέκα χρόνια και βάλε πίσω.. συνάντησα μιαν αθώα, ανέμελη, γλυκιά, αγάπη.. Την πρώτη μου αγάπη. Ξέρεις τι συνειδητοποίησα μ' ένα γρήγορο απολογισμό, σε σύγκριση με τους μικροαστικούς έρωτες που κουβαλώ από τα 25 μου κι έπειτα..; Ήταν η μόνη αληθινή.

Όσο για το παρόν.. 
όχι δεν επιστρέφω.. 
θα μείνω εκεί πίσω απόψε.. γιατί
Οι δικοί μου "ξένοι" είναι μακριά...

Τον ανάδρομό μου μέσα! ~ Χάρις ~

Πραγματικά ο μοναδικός λόγος - και το εννοώ μοναδικός - που θα προτιμούσα σε άλλη χώρα να είχα γεννηθεί, είναι η ελληνική γλώσσα! Τα πρώτα χρόνια, ομολογώ, τα είχα βρει σκούρα με την ορθογραφια... Πολλά τα "ι" και τα "ο". (προσωπικά προτιμούσα το "η" και το "ω", έδιναν άλλη αίγλη στη λέξη οπτικα...) Αυτά λέω είναι τα δύσκολα! Μάλλον γιατί ιδέα δεν είχα για το πόσο θα με δυσκόλευαν αργότερα οι έννοιες... 


Σου λέει ο Άγγλος "love" και δηλώνει αγάπη, έρωτα, σεξ, μέχρι και προτίμηση σε γεύση παγωτού! Όχι... Εμείς πρέπει να ψάχνουμε την κατάλληλη λέξη να μην παρεξηγηθεί το παραμικρό από αυτά που εκφράζουμε... 

Και μέχρι εκεί ας τα λέμε καλά... Τι γίνεται όμως μ' αυτούς που σκέφτονται "αγγλόφωνα" και άλλα λένε, άλλα γράφουν κι άλλα εννοούν? Πετάς μια λέξη και τι..? Ποιός Μπαμπινιώτης να μου εξηγήσει τι εννοεί κάθε φορά ο κάθε "αυθόρμητος" ποιητής? 

Και άντε να πέσεις και σε ανάδρομο Ερμή..! Κάπου εκεί λέω, αρχίζει το πανηγυρι. Τα περαστικά μου στους παθόντες και τι να πω? Υπομονή. Τα πρώτα 50 χρόνια είναι τα δύσκολα...




" Όνειρα " ~Μυρτώ

"Εάν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις.. Δεν είναι τίποτα καλέ.. από το παιχνίδι είναι. Όλα τα απογεύματα της ζωής μου τα πέρασα, παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου." γράφει η αγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη.
Κουράζει αγάπη μου αυτό το κυνηγητό.. με τα όνειρα.. με σένα..
Ξέρεις όσα είναι στο χέρι μου τα πραγματοποιώ. Όσα σε αφορούν με απογοητεύουν. Κι έπαψα να τα σκηνοθετώ. Ένας κομπάρσος ήσουν άλλωστε στη ζωή μου. Μετρώ πια τους ανθρώπους, μέχρι εκεί που πράγματι μπορούν να φτάσουν. Εσύ φτάνεις ν΄αγγίξεις μόνο τη σκιά σου. Πόσο άδεια είναι η ζωή σου.. Το έχεις σκεφτεί ποτέ; κι όχι επειδή εγώ υπάρχω υποτυπωδώς αλλά επειδή πράγματι έτσι είναι.. Λυπάμαι για τη μοναξιά που σε περιμένει.. Λυπάμαι για τα όνειρα που σε κυνηγούν και τους γυρνάς την πλάτη. Λυπάμαι γιατί ποτέ δεν κατάφερες να μάθεις πως μέσα στην ψυχή σου κουβαλάς μια εξορία.. Σε λυπάμαι..
Γι' αυτό λίγο πριν λυπηθώ και τον εαυτό μου.. φεύγω..
Έφυγα δηλαδή από προχθές.. έπειτα από εκείνο το φιλί στο οποίο για τελευταία φορά καρδιοχτύπησα.
Πάω να παίξω με τα όνειρά μου.. κι ας βράδιασε.

Monophonics - Bang Bang

3...2...1... Action please!!! ~Χάρις ~



Πάντα θεωρητικά με τραβούσαν άνθρωποι με καλλιτεχνική φύση, ονειροπόλοι, λίγο αξύριστοι (για τους άντρες..), με βαθύ βλέμμα σα να έχουν πιάσει το νόημα της ζωής κ το απολαμβάνουν μόνοι τους, (ακόμα κ αν σκέφτονται ότι απλά τους τελείωσε η λακ..), τέτοιο στυλ. 

Κι όμως! Ποτέ μα ποτέ δε κατάφερα να είμαι με κάποιον τέτοιο! Όχι μόνο του ερωτικού, αλλά όλοι οι σημαντικοί μου, είναι τόσο μα τόσο εκνευριστικά πρακτικοί άνθρωποι, τόσο καλά πατούν σε έδαφος που με ξεπερνάει! Ίσως μόνο αυτή η κατηγορία ανθρώπων μπορεί να ανεχτεί τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές μου (με το να μη δίνει την αναμενόμενη από μένα βαρύτητα ίσως..?). 

Και τελικά τι ζητάω? Μια κολλητή που θα μιζεριάσει μαζί μου επειδή το μαύρο παντελόνι που μου έκανε ωραίο... σώμα, σκίστηκε στο γόνατο κ ένα αρσενικό που θα υπερβάλλει εξαιρετικά (σχεδόν παράσταση σε σανίδι ένα πράγμα) κ στον καυγά κ στο σεξ κ στο τάβλι κ παντού! 

Πρόσεξε τι εύχεσαι μικρή κ ανόητη...


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

"Εσύ με ξέρεις πιο πολύ.." ~Μυρτώ


Όταν άκουσα αυτό το τραγούδι η μορφή της Χάριτος (θα γελάσει κάπου εδώ.. ξέρω!) μου ήρθε στο νου.. είναι ακριβώς για το στίχο αυτό, που λέει " τα μαγικά ταξίδια μου, τα έκανες κι εσύ.. Όταν η νύχτα μ΄έστελνε στα στέκια της ερήμου.. για σένα ήταν πάντα απλό.. να ψάξεις να με βρεις." Πόσο ανεκτίμητο..
Είναι η αδερφή, που ποτέ δεν είχα και επέλεξα να έχω, ούσα μοναχοπαίδι.. 
Ο πιο τρυφερός άνθρωπος που "ξέχασε" να μεγαλώσει.. Έτσι ήθελε.. Δεν της αρέσει βλέπεις.. ο κόσμος των μεγάλων.. όσο τα παραμύθια που τις ψιθυρίζουν..
Είναι ο άνθρωπος μου, δίχως δεύτερη σκέψη.. είναι μια ανοιχτή αγκαλιά και με τα βιώματα μας, αδιάψευστους μάρτυρες,  το ξέρω.. θα είναι πάντα. Με νιώθει.. δίχως λέξεις και περιττές κουβέντες.. είναι ο βράχος που στηρίζομαι όταν "χάνομαι".. Είναι το χέρι που θα κρατά το δικό μου.. σα μια αιώνια, σφιχτή, ιδιαίτερη, αξέχαστη,   
-Χειραψία-..
Λέει.. είμαι ωμά ειλικρινής.. δεν της αρέσει αυτό. Θα συνεχίσω να είμαι γιατί σ' αγαπώ..!
Στον άνθρωπο που ξέρει όλες τις "πληγές" και τις "γρατζουνιές" τις ψυχής μου.. 
Στη Χαρούλα μου..




Poets of the Fall - Carnival of Rust

Εγώ & Εσύ Μαζί... ~ Χάρις ~

Ποτέ δεν ήμουν από τα παιδιά που έδιναν τα παιχνίδια τους σε άλλα. Ή το να πάρεις φαγητό από το πιάτο μου... ούτε γι' αστείο...! Δεν. Γενικά δε μοιράζομαι. "Μπράβο Χαρούλα, υπέρβαση...", σκέφτομαι. Πρέπει να είναι από τις ελάχιστες φορές που νιώθω ανάγκη να συνεργαστώ με κάποιον χωρίς να φοβάμαι ότι "θα μου τα χαλάσει όλα". 

Δε θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση. Με τη Μυρτώ μας χωρίζει μια δεκαετία αλλά μας ενώνει ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος... Και μετά η απώλεια... Και μετά εγώ κι αυτή μαζί... Και από τότε ένα, ο ανθρωπός μου, αυτή. Αυτή που δε με φοβίζει, δε με κρίνει, δε με απογοητεύει. Και ενώ στην όψη τόσο μικρή και εύθραυστη, με μια δύναμη που με εκπλήσσει κάθε μα κάθε φορά! Το στήριγμα στα γόνατά μου όταν λυγίζουν, ο άνθρωπος που όταν λέω "καλά είμαι", από τη φωνή μου καταλαβαίνει κ ανοίγει αγκαλιά για μένα...

Με λέει αφελή καμιά φορά, ανοίγομαι λέει εύκολα τους ανθρώπους κ πληγώνομαι... Δε θα σταματήσω Μυρτώ μου να πιστεύω στους ανθρώπους, γιατί αυτό ακριβώς πριν 7 χρόνια έβαλε εσένα στη ζωή μου... Και, να είσαι σίγουρη, εγώ, εσένα, δε σ' αλλάζω... μ' ακούς..? Να μ' ακούς, εγώ είμαι η μεγαλύτερη.. καμιά φορά... ;-)


"Ιδανικοί Έρωτες" ~ Μυρτώ

Επινοούμε ιδανικούς έρωτες και τους τοποθετούμε σε ανθρώπους τόσο μέτριους τόσο λίγους.. το διάβασα κάπου το πρωί και το λάτρεψα. Πόσο αληθινό.. Έτσι έκανα κι εγώ με σένα.. Ακόμα κι όταν κατάλαβα ότι οι ιδανικοί έρωτες παίρνουν σάρκα και οστά μόνο στα βιβλία.. έμεινα εδώ. Ακόμα κι όταν διαπίστωσα πως το δικό μου το πολύ δεν γεμίζει το δικό σου λίγο.. δεν έφυγα. Δίχως ταμπέλες και τίτλους.. κοντά σου. Όλες τις εποχές.. σε ήλιο.. συννεφιά και βροχή.. σου κρατούσα το χέρι. Χρόνια ολάκερα χωρίς απαιτήσεις. Μάλλον σ' αγάπησα.. κι αν σ' αγάπησα, σ' αγαπώ. 
Μόνο μπροστά σου ένιωθα παιδί.
Ένα ευάλωτο παιδί που ωστόσο ...δε μου ταίριαζε αγαπημένε.



Κινηματογραφικά Φιλιά! ~ Χάρις ~

Ξύπνησα το πρωί με την αίσθηση ότι κάτι μου λείπει... Κάτι δυνατό, κάτι που να με κάνει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι και να ανοίξω τα παντζούρια! Κάθομαι λοιπόν τυλιγμένη στη ζέστη κουβερτούλα μου (δώρο μανούλας...) κ σκέφτομαι... 

Ένα Φιλί! Μόνο με τη σκέψη, διαφορετική ανάσα πήρα! Ένα Κινηματογραφικό Φιλί, από εκείνα που έβλεπες να σφραγίζουν δυο χείλη κ ένιωθες πληρότητα, ένιωθες το απόλυτο, ένιωθες πυροτεχνήματα... Ένιωθες!!! Πότε σταμάτησα να θεωρώ σημαντικό ένα Φιλί, πότε ακριβώς το υποβίβασα σε "ένα πεταχτό, από συνήθεια"? 

Αυτό θ' αλλάξει!!! Υπόσχομαι!!!