Μικρότερη, είχα ιδιαίτερη ανάγκη να ακούω τη λέξη "πάντα".. ένιωθα τόσο ασφαλής ακούγοντας την.. τόσο ήρεμη.. τόσο γεμάτη.
Ίσως επειδή ακόμη πίστευα στα παραμύθια..
Τώρα πια τη μισώ.. αν όχι τη μισώ, το λιγότερο με τρομάζει όταν την ακούω.. αντικρίζω ανωριμότητα, ανευθυνότητα.. παραμύθι.. και τα παραμύθια είναι για τα μικρά παιδιά.. για ανθρώπους που εθελοτυφλούν.. εγώ θέλω να ξέρω που βαδίζω.. Ίσως ζω πιο πεζά από ορισμένους.. ίσως δεν αφήνομαι, δεν απολαμβάνω.. αλλά το προτιμώ.. από το να χάνω χρόνο για να μαζέψω τα κομμάτια μου αργότερα.. από την ανώμαλη προσγείωση..
Δε φταίει εκείνος που στο λέει.. δε φταις εσύ που το είπες κάποτε.. φταίει ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή.. αλλάζει ο τρόπος που αγαπάμε.. αλλάζει ο τρόπος που κοιτάζουμε κάποιον.. υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες, τους οποίους ευτυχώς ή δυστυχώς να προβλέψουμε δεν μπορούμε..
Αλλάζουμε εμείς, τα δεδομένα, τα κριτήριά μας.. αλλάζουν ραγδαία όλα γύρω μας και μας επηρεάζουν.. γεγονός που συνειδητοποιούμε πολύ αργότερα βέβαια.
Δεν αποκλείω την αγάπη. Αποκλείω το "πάντα".. Αυτό το πάντα - μια επιταγή για το μέλλον, μια υπόσχεση - που περιλαμβάνει ίδια ένταση, ίδιον τρόπο, ίδια..ίδια.. ίδια.. όλα ίδια.. όλα ίδια, ενώ όλα θα είναι διαφορετικά..στην πραγματικότητα.
Την επόμενη φορά πες ..εσύ τουλάχιστον "Θέλω να σ' αγαπώ πάντα.." Τίμιο το βρίσκω.
Πρώην ονειροπόλα.. νυν ορθολογίστρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου