Ετικέτες

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Ένα για το δρόμο... ~ Χάρις ~

Περνάνε τα χρόνια και είναι εντάξει. Βέβαια θα προτιμούσα να μην έφερναν τόσες ουσιαστικές αλλαγές. Και δε θ' ασχοληθώ, σήμερα τουλάχιστον, με τις φθορές στο σώμα, ή ένα "σπασμένο" πρόσωπο. Αλλά με κάτι που συνειδητοποίησα χθες βράδυ κ με τρόμαξε περισσότερο, ακόμα κι από αυτά..

Θυμάμαι, υπήρχαν καταστάσεις ή άνθρωποι στη ζωή μου που με τον καιρό με πίεζαν, σταδιακά έχαναν τη "γεύση" κ έστω για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα με πονούσαν. Και τότε μια υπέροχη αίσθηση, άμυνας ή ελευθερίας ή εγωισμού ή επανάστασης, ερχόταν να με γεμίσει ως πάνω και άρχιζα απλά να κλείνω κεφάλαια ή να ξεφορτώνομαι ανθρώπους, οτιδήποτε χρειαζόταν για να αναπνέω! 

Πότε άλλαξε αυτό? Ποιά ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που από φόβο "ξάπλωσα" στα εύκολα κ έμεινα εκεί..?


Και τώρα βρίσκω τρόπους, όχι όμως πλέον "πονάει δόντι, βγάζω δόντι". Τώρα δε μπορώ να ξεριζώσω τίποτα. Μόνο να απαλύνω.. Τώρα "ουζάκι" για τον πόνο... Να με μουδιάζει έστω προσωρινά, να με κερνάει ένα ξάφνιασμα με το δυνατό του άρωμα, ή λίγη ζαλάδα όταν καμιά φορά, σπάνια, κρίμα,  δεν αντιστέκομαι κ το πίνω αργά, συνειδητά, κρατώντας το στο στόμα πριν το καταπιώ για να μη ξεχάσω ποτέ πόσο πολύ με έκαιγε... Και μετά μια ζεστή φωλιά να κουλουριαστώ να απολαύσω μέθη και ασφάλεια... Για όσο...

Και μου φτάνει. Όσο ασήμαντο κ αν μοιάζει, μου φτάνει για να ξυπνήσω την άλλη μέρα, σαν από μεθύσι, και όλα να φαντάζουν ιδανικά... Αρκεί πάντα, όταν ψάχνεις στα τυφλά με το χέρι σου μέσα στο ντουλάπι για εκείνο το μπουκάλι, να είναι εκεί, γεμάτο για σένα, με μισάνοιχτο καπάκι, να σε περιμένει... Να είναι εκεί...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου