"10' Παράδεισος.." ~Μυρτώ

κι ύστερα κόλαση.. Ρουτίνα ναι.. Κόλαση όχι. Ωστόσο αυτές οι "ανάσες".. οι τόσο αναζωογονητικές που παρόλο το οξυγόνο καταφέρνουν να σου κόβουν την ανάσα.. κι εκείνο το καρδιοχτύπι.. που διώχνει όλη τη συνήθεια που έχει χυθεί στο βλέμμα σου και έχει ποτίσει το κορμί σου.. πόσο αλλόκοσμα όμορφα  μπορεί να είναι.. κι είναι που νιώθεις ένας μικρός θεός.. κι αυτή η μικρή ανάπαυλα είναι ικανή να σου δώσει τέτοια ώθηση.. ν' αντέξεις, να ανταπεξέλθεις.. δε μιλώ για σαρκική απόλαυση απαραίτητα.. Μιλώ για ό,τι έχεις ξεχάσει.. για ότι η καθημερινότητα έσβησε με μίσος.. διέγραψε σχεδόν και σε έκανε να λησμονήσεις.. είναι η αγωνία.. είναι το "παιχνίδι".. είναι μια συστολή και μια έλλειψη οικειότητας.. που προκαλούν μια γλυκιά αναστάτωση.. που καθόλου πριν.. όταν κρεμόμουν από δαύτη δεν απολάμβανα.. 

"..Κι από σπουργίτι θα γινόμουν αετός." ~ Χάρις ~

Δε με νοιάζει... Έχω τα δρακουλίνια μου να πνίγω τα αδιέξοδα... Και μερέντα. Από τις ομορφιές που δε θέλεις να σε δει άντρας να κάνεις. Αλλά μια κολλητή καλό είναι να έχεις μπροστά, να καταλάβει το μέγεθος του θέματός σου από την ποσότητα του junk food που καταναλώνεις. 

Τύψεις πολλές... Και άγχος... Κάτι να κάνω. Τίποτα δεν έχω κάνει. Προ ημερών βίωσα και την πρώτη μου κρίση πανικού! Εννοείται χωρίς λογική αιτία. Και τραγική φιγούρα στη ζωή μου, η μητέρα μου, που ακόμα περιμένει πως θα την κάνω περήφανη! Πρόσφατα μάλιστα μου είπε "εγώ την κόρη μου δεν την έκανα για να δυστυχεί, αλλά για να γ....ει κ να δέρνει!!! (πόσο μπροστα, πόσο Θεά!!!) 

Κι εγώ αδύναμη ακόμα και να βγω από το σπίτι. Χάνω τις μέρες πλέον, την ώρα από καιρό. Τίποτα συγκλονιστικά όμορφο. Τίποτα τουλάχιστον που να μου τραβάει το ενδιαφέρον για περισσότερες από λίγες ώρες. Από τις στιγμές που χρειάζεσαι κάποιον να σε πάρει απ' το χέρι και κάπου να σε πάει! "Λες και ο κόσμος δεν έχει ζωή, έννοια σ' είχε", σκέφτομαι. Κι όσο δε μ' έχει έννοια, τόσο δεν τον χρειάζομαι. Όχι από αντίδραση, όχι γιατί δε θέλω να ζητάω βοήθεια... Απλά γιατί με βολεύει να είμαι "αόρατη". Δε χρειάζεται να εξηγώ γιατί αδυνατώ να ζήσω στα φυσιολογικά τους πλαίσια, οϋτε τι σχέδια έχω για το μέλλον μου. Γιατί δεν έχω. Έφτασε η στιγμή που δε λαχταρώ.

Parov Stelar - Hurt

Can't have me, but I'm yours... ~ Χάρις ~

Αν με ρωτήσεις, όχι θα σου πω... Δεν το έκανα εγώ... Και θα σου ρίξω και το πιο αθώο βλέμμα, σχεδόν αδικημένου, που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου! Για να νιώσεις και τύψεις που ρώτησες δηλαδή... 

Αλλά σε μια κρίση ειλικρίνειας, από εκείνες τις σπάνιες, που σκοπό έχουν μόνο την απόλαυση της γεμάτης έκπληξη έκφρασης του προσώπου σου, μπορώ να σου παραδεχτώ πολλά! Μόνο επειδή αγαπώ να σε ξαφνιάζω. Να σε σοκάρω μάλλον... Να με κοιτάς και να σκέφτεσαι "εγώ εσένα δε σε ξέρω καθόλου τελικά"..? Όχι, να μη με ξέρεις εσύ, όχι, να μη με ξέρει κανένας...

Δε θα σε κάνω να νιώσεις ασφάλεια, δεν έχω διαθέσιμες σελίδες να ξεφυλλίζεις, δε θα βρεις τίποτα οικείο σε μένα. Δε με προβλέπεις, κι ας θα μπορούσες, δε με λες λιμάνι, κι ας είμαι, δε γίνομαι προβλέψιμη, κι ας θέλω. Δε μιλάω πολύ, για να σε μάθω, δε δίνομαι απεριόριστα, για να λαχταράς, δε χαρίζω αδυναμίες μου, για να μην ξέρεις...

Μη ξεγελιέσαι, σε λατρεύω... Δε σ' αρέσει τώρα, αλλά αργότερα, με τα χρόνια, θα δεις... Τότε που ακόμα κι αν δε μ' έχεις, θα είμαι η θύμηση που θα ξυπνήσει με βία το σφυγμό σου πολλές πολλές βραδιές. Το αγκάθι στο σώμα σου. Αυτό θέλω. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Έτσι καταφέρνω κ νικάω εκείνο που με τρομάζει περισσότερο... Αυτό που μπορεί να με σκοτώσει... Τη συνήθεια στο βλέμμα σου...

"Το δικό σου το λίγο" ~ Μυρτώ

"Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα. Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν." Γράφει η λατρεμένη Μάρω Βαμβουνάκη.. Όταν μιλώ για τις σκιές αυτές που με πυρπόλησαν μιλώ για χειρονομίες.. αρώματα.. βλέμματα.. χαμόγελα που με στιγμάτισαν.. επειδή ακριβώς ξέφευγαν από τον έλεγχό σου.. κι ήταν ό,τι αγάπησα σε σένα. Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τη λέξη κακοτυχία.. για την ακρίβεια νιώθω τυχερή που τα χάριζες σε μένα.. νιώθω πως μόνο εγώ τα έχω δει.. κι ας μη συνάδει η σκέψη αυτή με τη λογική.. Δε βαριέσαι; Μια ζωή εγώ αυτήν έχω σύμμαχο στις πράξεις μου.. ας είναι μέσα στην καρδιά μου εχθρός.

Όσο για το λίγο σου.. πάντα έτσι ήταν.. αντικειμενικά δίχως να κρυβόμαστε.. πάντα πιο λίγος.. πάντα πιο πίσω.. πάντα στο φάλτσο.. Τώρα.. μεταξύ μας.. οι δυο-τρεις παρενθέσεις, δε μετράνε.. Αντιλαμβάνομαι τελικά δεν την αποχωρίζομαι.. η λογική είναι πάλι εδώ. Μάλλον με προστατεύει..  Ξέρεις με τα χρόνια το ενοχικό μου σύνδρομο πήγε περίπατο.. Πάντα ταλαντευόμουν μαζί σου τον αυθορμητισμό μου ή για να είμαι πιο σαφής την έλλειψή του.. όμως δε μετανιώνω. Πάντα εγώ στο πολύ κι εσύ στο λιγότερο.. και τότε.. τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ θα πονούσε έτσι δεν είναι; πόσο ψυχοφθόρο θα ήταν.. Στην τελευταία μας συνάντηση..Θυμάσαι; Στο είπα.. Χαίρομαι που ζω αυτό μαζί σου.. Χαίρομαι που δεν ήμουν ποτέ και δε θα είμαι κανονικά μαζί σου.. με τη συμβατική έννοια.. Χαίρομαι που προχώρησα τη ζωή μου.. που βρήκα το λιμάνι μου.. που καταστάλαξα.. εσύ βεβαίως παραμένεις το "εξαιρετικό".. συνάμα με το απαγορευμένο.. ριζώνεις μέσα μου.. και το απολαμβάνεις. Για λίγο τα έχασες.. για λίγο αφήνεσαι όταν μιλάς για μένα και τον "άλλον".. Αλλά μάντεψε πάλι λίγο είναι.. κι αυτό το κατιτίς παραπάνω.. δεν ξέρω αν είναι ζήλια για τα κεκτημένα, εγωισμός, ή τελικά συναίσθημα. Δεν το ψάχνω.. οι στιγμές μας .. είναι ανείπωτα όμορφες.. αρκούμαι σε αυτές.. αρκούμαι σε σένα όπως σε έχω.. όπως με έχεις κι εσύ.. δίχως απαιτήσεις..

Ένα για το δρόμο... ~ Χάρις ~

Περνάνε τα χρόνια και είναι εντάξει. Βέβαια θα προτιμούσα να μην έφερναν τόσες ουσιαστικές αλλαγές. Και δε θ' ασχοληθώ, σήμερα τουλάχιστον, με τις φθορές στο σώμα, ή ένα "σπασμένο" πρόσωπο. Αλλά με κάτι που συνειδητοποίησα χθες βράδυ κ με τρόμαξε περισσότερο, ακόμα κι από αυτά..

Θυμάμαι, υπήρχαν καταστάσεις ή άνθρωποι στη ζωή μου που με τον καιρό με πίεζαν, σταδιακά έχαναν τη "γεύση" κ έστω για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα με πονούσαν. Και τότε μια υπέροχη αίσθηση, άμυνας ή ελευθερίας ή εγωισμού ή επανάστασης, ερχόταν να με γεμίσει ως πάνω και άρχιζα απλά να κλείνω κεφάλαια ή να ξεφορτώνομαι ανθρώπους, οτιδήποτε χρειαζόταν για να αναπνέω! 

Πότε άλλαξε αυτό? Ποιά ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που από φόβο "ξάπλωσα" στα εύκολα κ έμεινα εκεί..?

Και τώρα βρίσκω τρόπους, όχι όμως πλέον "πονάει δόντι, βγάζω δόντι". Τώρα δε μπορώ να ξεριζώσω τίποτα. Μόνο να απαλύνω.. Τώρα "ουζάκι" για τον πόνο... Να με μουδιάζει έστω προσωρινά, να με κερνάει ένα ξάφνιασμα με το δυνατό του άρωμα, ή λίγη ζαλάδα όταν καμιά φορά, σπάνια, κρίμα,  δεν αντιστέκομαι κ το πίνω αργά, συνειδητά, κρατώντας το στο στόμα πριν το καταπιώ για να μη ξεχάσω ποτέ πόσο πολύ με έκαιγε... Και μετά μια ζεστή φωλιά να κουλουριαστώ να απολαύσω μέθη και ασφάλεια... Για όσο...

Και μου φτάνει. Όσο ασήμαντο κ αν μοιάζει, μου φτάνει για να ξυπνήσω την άλλη μέρα, σαν από μεθύσι, και όλα να φαντάζουν ιδανικά... Αρκεί πάντα, όταν ψάχνεις στα τυφλά με το χέρι σου μέσα στο ντουλάπι για εκείνο το μπουκάλι, να είναι εκεί, γεμάτο για σένα, με μισάνοιχτο καπάκι, να σε περιμένει... Να είναι εκεί...

Razones (A Capella) - Bebe

"Για φαντάσου.." ~ Μυρτώ

Είναι που κάποιες στιγμές, σ' αναζητώ τόσο δυνατά.. κλείνω τα μάτια και σχεδόν νιώθω τα χείλη σου στα δικά μου, ο ήχος της φωνής σου.. κι αυτό το χαμόγελο.. Η πόρτα του αυτοκινήτου που κλείνει πίσω σου και λίγο αργότερα εγώ στην αγκαλιά σου.. Κι έχω φυλαχτό την τελευταία φορά ώσπου να έρθει η επόμενη.. είναι που σε διώχνω τη μέρα αλλά το βράδυ εισβάλλεις αδιάκριτα με τόσο θράσος στα όνειρά μου.. κι απαιτείς τη θέση σου και τα συναισθήματά μου..

Είναι που κρατά τόσο λίγο κι αυτό το κάνει τόσο πολύ.. είναι που δεν μπορώ να είμαι μαζί σου.. είναι που δεν μπορείς παραπάνω από όσα δίνεις. Κάπου τον ζηλεύεις.. έτσι με φράσεις ελαφριές και χαριτωμένες το δείχνεις.. κάπου αμφιβάλλεις και λες "αν μ' αγαπάς ακόμα τότε.." Κι εγώ δεν απαντώ.. δεν απαντώ γιατί εσύ πρώτος μου έμαθες, όταν παίζαμε με καθαρά χαρτιά, όταν δεν ήσουν δεύτερος αλλά ο ένας, πως δεν υπάρχει "πάντα" να διασφαλίσει κανένα "σ' αγαπώ".. δεν υπάρχει έρωτας.. δεν υπάρχει έρωτας άφθαρτος, μέσα στην καθημερινότητα, μέσα σ' ένα σπίτι.. κι αν φτάσαμε στο άλλο άκρο.. πια δεν πειράζει ούτε εμένα. Άλλωστε όπως κάπου διάβασα, εσένα δε σε χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη. Σε χρειάζομαι για να μου φέρνεις έρωτα.. καρδιοχτύπι. Κι αν η αδυναμία που σου έχω τόσα χρόνια παραμένει.. κι αν σ' αγαπώ σήμερα.. αύριο δεν ξέρω. Αυτό το καρδιοχτύπι όμως να ξέρεις.. δε θα πάψει.
Όσο γράφω σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα εάν την επόμενη φορά που με έβλεπες έλεγες "Μη φεύγεις, δε με νοιάζει αν πρέπει.. μείνε μαζί μου.." λες; να χανόταν η μαγεία; να γινόμασταν συμβατικοί; ίσως και να έφευγα.. ίσως τελικά δε θέλω το ακούσω.. Για φαντάσου..